Mei 2019

Fitness is iets waar in Atyrau veel aandacht voor is en het heeft dan ook een aantal moderne fitnesscentra. Elke ochtend fiets ik over de wandelboulevard langs de Oeral naar m’n werk en zie dan veelal dezelfde mensen op de een of andere manier met hun dagelijkse portie beweging bezig zijn. Met name van de boulevard aan de Aziatische kant wordt druk gebruik van gemaakt. Vooral ’s avonds en in het weekend en om die reden moet ik ook zorgen op tijd van kantoor weg te gaan, want tussen 7 en 11 uur mag je daar niet fietsen. Ik weet niet of de fitnesscentra voor locals te duur zijn, maar langs de Oeral staan op verschillende plekken openbare apparaten en daar wordt veel gebruik van gemaakt. Ook ‘s ochtends zie je al met name mannen veel tijd besteden aan de apparaten; sommigen zelfs in camouflagepakken. 

Kazachstan lijkt echt in niets op Brunei waar we 3 jaar gewoond hebben, maar vorige week werden we verrast met een overeenkomst ……. grasmaaiers. In Brunei was dat min of meer onbegonnen werk, want het gras groeide harder dan dat het gemaaid kon worden, maar het leverde wel werk op voor de duizenden gastarbeiders uit India en Bangladesh. Hier hadden we tot nu toe alleen straatvegers gezien, maar ineens liep er een groep mannen in linie over het braakliggend terrein naast het Victory Park aan de overkant van de straat met iets dat leek op metaaldetectors. Daar was alleen een zweem van groen onkruid te zien, dus grasmaaien kwam niet direct bij ons op, maar met het vooruitzicht van Victory Day wilde men kennelijk niets aan het toeval overlaten. 

In Nederland kennen we het verschijnsel dat we soms worden overdekt met een dun laagje Sahara zand, maar hier hebben we regelmatig te maken met steppezand. Zeker nu het een stuk droger is en de wind uit het oosten waait. Dat zand is superfijn en zorgt in de steppe voor een keiharde laag als het droog is, waardoor je er prima overheen kunt fietsen. Maar als het nat wordt, vormt het een kleiachtige modder, die aan je banden blijft plakken en binnen de kortste keren een grote klomp vormt tussen je wielen en het frame en je voorvork. Je wielen blokkeren en verder fietsen is dan volstrekt onmogelijk. Ik ga elk weekend met de Atyrau Outdoors fietsers de steppe voor een rit van 40-60 km. Een paar weken geleden had het op woensdag en donderdag plaatselijk flink geregend, gevolgd door de ‘na regen komt zonneschijn’. De volgende zondag hebben we met 3 fietsers de gok gewaagd en die leek aanvankelijk goed uit te pakken, maar halverwege bleek dat we verkeerd hadden gegokt. We moesten heel vaak van de fiets om de wielen vrij te maken en hebben kilometers moeten lopen tot we weer op een stuk begaanbare grond kwamen. Op sommige plaatsen stond ik tot halverwege m’n kuiten in de modder en m’n fietsschoenen waren binnen de kortste keren zo groot als boerenklompen.

Onder het motto ‘Je moet toch iets met je vrije dagen, zijn we zijn er maar weer even tussenuit geweest. Ook deze keer lag de bestemming in het zuiden aan zee, maar was het iets meer dan een uurtje vliegen. ’s-Ochtends om 00:25 vertrok ons vliegtuig naar Almaty in het oosten van Kazachstan om na 6 door te vliegen naar Dubai en daar weer 5 uur later naar Muscat aan de Golf van Oman. Werken bij Shell zorgt ervoor dat je een internationale vriendenkring opbouwt en die 5 uur in Dubai waren precies genoeg om in het Irish Village net buiten het vliegveld met oude vrienden bij te praten met een hapje en een drankje.

In Oman logeerden we bij andere oude vrienden, maar hebben we ook een 4-daagse roadtrip langs de kust, een aantal wadi’s en door de bergen gemaakt, inclusief een overnachting in een schildpaddenreservaat net ten zuiden van Sur. Daar komen het hele jaar door voornamelijk Groene schildpadden heen om te paren en eieren te leggen en onder begeleiding van een gids hebben we een avond- en ochtendwandeling langs het strand gemaakt. Ondanks dat het laagseizoen was, hadden het geluk om de hele ‘Circle of Life’ te kunnen zien. De schildpadden komen eens per 4-5 jaar naar de plek waar ze uit hun ei zijn gekropen, maar wel pas als ze minstens 25 jaar oud zijn en ook groot genoeg om te kunnen paren. De vrouwtjes komen in een periode van zo’n 5 weken een aantal keren ’s nachts aan land om per keer tussen de 60 en 100 eieren te leggen, nadat ze steeds met verschillende mannetjes heeft gepaard. Alleen de vrouwtjes komen aan land en gebruiken daarvoor een grote kuil die door een voorgangster is achtergelaten. Daarin graaft ze een kuiltje om haar eieren in te leggen, die ze daarna met haar achterpoten weer met zand bedekt en stevig aandrukt. Daarna vult ze de hele kuil met zand dat ze met haar voorpoten naar achteren gooit terwijl ze steeds een stukje naar voren schuift. Zo verbergt ze de plek waar de eieren liggen en maakt ze tegelijkertijd een nieuwe kuil voor haar opvolgster. Dat grote aantal eieren is hard nodig, want maar 1 tot 2 op de 1000 geboren schildpadden wordt volwassen en groot genoeg om zich voort te planten. Als het nest niet al door een vos is ontdekt en leeggegeten, kruipen de jonge schildpadjes (hatchlings) na zo’n 2 maanden uit hun ei. Ze zien er op dat moment hulpeloos uit, maar hun instinct drijft hun toch zo snel mogelijk naar zee. Daar worden ze opgewacht door witte krabben, die natuurlijk veel sneller en ervarener zijn. Ook daar hebben we de gevolgen van gezien, maar de kleintjes die wij zagen hebben we veilig naar zee begeleid. Daar kunnen zo nog ten prooi vallen aan meeuwen voordat ze groot genoeg zijn om onder water te kunnen, maar om nou ook nog met ze mee te zwemmen........