Aktau

We zijn er even een weekend tussenuit geweest naar Aktau, een uurtje vliegen naar het zuiden aan de Kaspische Zee. Tot dan vonden we Atyrau eigenlijk best prima, maar in Aktau viel ons direct de lekkere, frisse zeelucht op. Ons hotel lag pal aan zee en wij hadden een kamer met balkon en uitzicht op zee. Onder ons was er een plankier aangelegd, waarover je onder de krijtrotsen langs het water kon lopen onder het genot van muziek uit speakers langs het pad. Helaas was er weinig variatie en was de plaatselijke Zangeres Zonder Naam ook ’s nachts te horen. De muziek had niets weg van het fluiten van slangenbezweerders, maar de volgende dag zagen we tientallen zwarte Vipers langs het pad en zelfs een dobbelsteen slang (Dice snake). Die leken zich nog te moeten opwarmen, want ze hadden totaal geen interesse in mij en lieten zich rustig van dichtbij fotograferen. We hebben het hele plankier afgelopen en er leek geen eind aan te komen. Hoe verder we kwamen, hoe meer bleek dat het nog niet klaar was en na een paar kilometer stopte het abrupt voor een hekwerk. Tot die tijd was er geen enkele gelegenheid geweest om eraf te gaan, maar niemand leek zich daaraan te storen of zich erover te verbazen. Sommigen liepen gewoon terug en anderen kropen door een gat in het hek. Wij ook, in de hoop om ergens iets te kunnen eten en drinken, want op zo’n lange wandeling hadden we niet gerekend. We kwamen terecht bij een klein lokaal restaurantje, waar alleen de ober wat Engels sprak en ons duidelijk wist te maken waarom we kippenborst kregen in plaats van de kippenvleugeltjes op de menukaart; die waren op. Bij het afrekenen had hij inmiddels door dat we uit Nederland kwamen en rondde hij enthousiast de rekening naar beneden af omdat hij een fan van Ajax was. Hij moest eens weten :joy:, maar het leverde ons wel een korting op van 120 Tenge, ofwel 28 cent.

Een zichzelf respecterende badplaats heeft natuurlijk een boulevard en liefst een met palmbomen. Aktau vond kennelijk dat het niet kon achterblijven, maar er groeien nauwelijks bomen in West-Kazachstan, laat staan palmbomen. Gelukkig worden er tegenwoordig niet van echt te onderscheiden exemplaren gemaakt en dan neem je op de koop toe dat die allemaal identiek zijn.

De luchthaven van Aktau was verrassend modern en in tegenstelling tot Atyrau, gingen we er gewoon via een slurf van boord. Binnen de kortste keren hadden we onze bagage van de band, maar kwamen we voor de uitgang in een rij terecht. Een volledig in een zwarte commando-outfit geklede man hield de deur dicht en erg mededeelzaam bleek hij ook niet. Zonder enige vorm van uitleg werd de schakelaar van de elektrische schuifdeuren na zo’n 15 minuten omgezet en konden we eindelijk naar onze taxi.

Onderweg was er opvallend veel politie op de been en op iedere kruising stonden ten minste 3 strak in het uniform en met die hoge petten, die grote gelijkenis vertonen met een skischans. Bij het hotel mocht de taxi het terrein niet op en bij binnenkomst werd onze bagage heel grondig gecheckt. Daar waren ze wat mededeelzamer en het bleek dat de interim-President in de stad was en in ons hotel verbleef. Althans, dat dachten ze, want wij begrepen nu dat hij natuurlijk net was vertrokken en, wellicht om veiligheidsredenen, had ‘verzuimd’ om uit te checken.

Voor de volgende dag hadden we een auto met Engelssprekende chauffeur gehuurd om ons langs een aantal bezienswaardigheden van het schiereiland Mangystau brengen. Dat hij geen Engels bleek te spreken was uiteindelijk geen probleem, want daarin werd onverwacht voorzien door een onderwijzeres, die er zo in haar vrije weekend wat bij schnabbelde. Mangystau bleek veel meer te bieden hebben dan we dachten. We begonnen bij de moskee Sultan Epe, de beschermheer van zeelieden. De moskee ligt onder de grond en is tussen de 9^een 12 eeuw gebouwd. Het heeft niet minder dan 11 kamers en op verschillende plaatsen ventilatiekanalen. 

De Kapamsai canyon is een 70 meter diepe, nauwe kloof tussen steile kalkstenen wanden die een veilige nestplaats voor adelaars vormen. Van de rand heb je een prachtig zicht op het verloop, maar vooral op de monding met daarachter de lege hoogvlakte. Hoewel, niets is leeg, dus ook de steppe niet. We hebben er marmotten gezien, zwarte ibissen, schildpaddden, heel veel leeuwerikken (en andere kleine, bruine vogeltjes) en zelfs een hop. Die hadden we tot dan toe alleen op foto’s gezien, maar kunnen we nu afvinken. En natuurlijk de kuddes paarden en kamelen, die door het ontbreken van hekken de hele steppe tot hun beschikking hebben.

De Shakpak-Ata moskee is hoog in een grot ondergebracht. Volgens de gids komen er geregeld mensen mediteren of overnachten, maar geen idee waar die dan vandaan moeten komen. Er is in de wijde omtrek niets dan leegte en dat maakte het een heel bijzondere plaats om te bezoeken.

Toch bleek er nog een dorp te zijn waar we zelfs konden stoppen voor een lunch. Natuurlijk was de onvermijdelijke Coca Cola verkrijgbaar, maar verder moesten we het met lokale gerechten doen. Eenvoudig, maar goed en zeker smaakvol als je van vlees houdt. Voordat we weer op pad gingen, wilde Yvonne even naar het toilet, maar kon dat binnen niet zo snel vinden. Toen ze heel onschuldig vroeg waar het was, werd ze als de normaalste zaak van de wereld naar een klein stenen gebouwtje aan het eind van de parkeerplaats verwezen. Neem van mij aan, dat als we buiten zouden hebben gegeten, ze de weg niet zou hebben hoeven vragen.

Na de lunch zijn we naar de Torysh Valley gereden, die om goeie redenen ook de Rocky Ball Valley wordt genoemd. Uit het niets doemde er een surrealistisch landschap op met gigantische, ronde rotsen met verschillende kleuren. Ze lijken zo uit de lucht te zijn gevallen en wetenschappers breken er al 250 jaar hun hoofd over hoe die rotsen van sedimentair zand en klei daar terecht zijn gekomen, maar tot de dag van vandaag heeft niemand er nog een verklaring voor kunnen vinden. 

Wie dacht dat West-Kazachstan een grote lege vlakte is, zou bedrogen uitkomen, want we hebben er genoeg bergen gezien. Zoals Mount Sherkala, een enorme solitaire berg vlakbij Shetpe. Het heeft een ongebruikelijke vorm en is ontstaan toen het land uit de zee omhoog werd gestuwd. Van de ene kant lijkt de berg op een enorme yurt en van de andere kant op een slapende leeuw met z’n kop op z’n poten. Daar ontleent de berg z’n naam aan, want Sharkala betekent in Turkmen “Lion's Mountain” en was volgens overleveringen de beschermer van reizigers op de Zijderoute. En ook de Airakty-Shomanai Mountains, ook wel Valley of Castles genoemd. Een fantastische creatie door de natuur, waar in een ver verleden de Zee van Tethys was. Toen het water was verdwenen heeft de wind er van de overblijfselen torens, forten en andere bijzondere sculpturen gevormd. 

Wij dachten dat Nederland best bijzonder was, omdat een groot deel onder zeeniveau ligt, maar op de terugweg zijn we door het laagste punt van Kazachstan en de voormalige Sovjetunie gereden en waren verbaasd te horen dat dit zelfs 132 meter onder zeeniveau was.

Dennenbomen hebben we er niet gezien, maar de picknickplaatsen langs de weg werden aangegeven met het voor ons karakteristieke bord met tafeltje en kromme dennenboom.

In een ver verleden en een vorig leven, hadden we bij de Rotterdamse politie een commissaris, die met een dienstorder bepaalde wanneer het warm genoeg was om het uniformjasje te mogen uitdoen en wanneer het overhemd met korte mouw mocht worden gedragen. In Kazachstan hebben ze daar kennelijk een kalender voor en de magische datum is 15 april. Tot die datum bleven onze kachels aan en werkten de airconditioners niet. Op 16 april werkten onze kachels niet meer en kwam er een monteur langs om de airco weer van stroom te voorzien. Tot zover niets aan de hand, totdat dinsdagnacht de temperatuur tot ver onder nul zakte en we ’s morgens wakker werden met een dik pak sneeuw. De rest van de week bleef het nat en ijzig koud, maar …… geen

kachel. Gelukkig schijnt nu weer volop de zon en lijkt de lente dan toch definitief aangebroken.