Astana

We hebben inmiddels onze eerste break gehad en zijn een weekend naar Astana geweest. Dat is sinds 1997 de hoofdstad van Kazachstan en heeft die plaats overgenomen van Almaty. Je kunt je afvragen waarom, want de omstandigheden zijn er ronduit hard en daarom hadden wij misschien moeten overwegen om wat later te gaan. In februari kan het er namelijk nog extreem koud zijn en de week ervoor was het er nog -38C geweest. Zo koud was het gelukkig niet, maar we hebben zondag kilometers door de stad gelopen bij een gevoelstemperatuur van -29C.

Sinds 1997 heeft de stad een metamorfose ondergaan nadat internationale architecten er de vrije hand kregen bij het ontwerpen van in het oog springende objecten en gebouwen, waardoor Astana soms ook het Dubai van Centraal-Azië wordt genoemd. Dat alles is op de linkeroever van de Ishim die de stad doorkruist en wordt gezien als het nieuwe centrum. Wij hadden nietsvermoedend ons hotel geboekt op loopafstand van het centrum, maar dat bleek het oude centrum op de rechteroever te zijn. Dat viel dus een beetje tegen, maar de prijs van minder dan €100 voor 3 nachten, inclusief ontbijt, maakte veel goed.

Wel op loopafstand lag de Barley, waar we die avond voor een habbekrats heerlijk hebben gegeten, maar helaas kwamen mijn 12!!! lamsribben pas nadat Yvonne haar steak al lang op had. Om half 11 die avond zou er nog een jazzband optreden, maar dat werd voor ons te laat na een lange dag.

Het eerste doel op zaterdag was de Baiterek toren, de bekendste trekpleister van Astana, maar het had ’s nachts al behoorlijk gesneeuwd en dat deed het een groot deel van de zaterdag ook. Het uitzicht werd dan ook behoorlijk belemmerd, maar gelukkig konden we op het hoogste platform onszelf vereeuwigen met een hand in de ‘gouden’ afdruk van de overal zichtbare Nursultan Nazarbayev, de eerste én nog steeds huidige president die sinds de onafhankelijkheid van de Sovjetunie in 1990, Kazachstan heeft gevormd tot wat het nu is. Het was dan ook vast geen toeval dat ik precies in de richting van het Presidentieel paleis keek toen ik mijn hand in zijn afdruk legden.

Het grootste deel van Kazachstan bestaat uit vlakke graslanden (steppen) en de oorspronkelijke bewoners waren nomaden die met hun yurts, een ronde tent met houten geraamte, door heel Centraal-Azië trokken. Vanaf de Baiterek toren zijn we heel stoer door de sneeuw naar Khan Shaty gelopen, een winkelcentrum in de vorm van een gigantische yurt. De rest van de dag hebben we doorgebracht met Ingrid, die we kennen van onze tijd in Brunei. Lekker geluncht en met succes op jacht geweest naar een échte muts voor Yvonne, die ze daarna en de volgende dagen niet meer heeft afgezet.

Op zondag lag Astana onder een witte deken en een strakblauwe lucht. Het was steenkoud en we zijn daarom eerst naar het Nationaal Museum gegaan, waar pijnlijk duidelijk werd dat we gewoon te oud waren om vrijdagavond op de jazzband in de Barley te wachten. Want, de kassière keek ons eens aan en gaf ons zonder iets te vragen de korting voor gepensioneerden, waardoor we voor slechts €2,10 pp naar binnen mochten; dat dan weer wel. Het museum is een prachtig ontworpen gebouw waarin de geschiedenis en ontwikkeling van Kazachstan mooi is uitgebeeld met voorwerpen uit het Stenen - en Bronzen tijdperk tot heden. Op de begane grond komt elk uur onder begeleiding van een geluid- en lichtshow een maquette van de stad uit de grond en natuurlijk is er veel ruimte vrijgemaakt voor de President.

Vanaf het museum zijn we door het Peace & Reconciliation Park teruggelopen naar de Baiterek toren om nog even een helder beeld te krijgen van Astana. Onderweg hebben we het gelijknamige Palace aangedaan, het Kazakh Eli monument, de Hazrat Sultan moskee en de bevroren Ishim overgestoken naar het Presidentieel paleis.

Overal in de stad werd de sneeuw direct van de stoepen en wegen in vrachtauto’s geladen. Daarmee wordt die naar buiten de stad gereden om te voorkomen dat de stad het smeltwater niet kan verwerken als de dooi invalt. En die kwam er voelbaar aan als we, ondanks de gure kou, af en toe ook een warme zonnestraal op onze huid voelden.

Zoals met iedere stedentrip loop je ongemerkt veel meer dan je denkt, maar op zondagavond was het voor onze voeten geen verrassing dat de teller op 23 kilometer stond.