26 januari 2019

Op zondag 13 januari zijn we vroeg opgestaan om de laatste dingen nog bij elkaar te rapen en in te pakken en om 8 uur reden we naar Schiphol om onze huurauto op tijd af te leveren.  Om half 12 vertrok ons vliegtuig van AirAstana voor de directe vlucht naar Atyrau, ons nieuwe ‘thuis’ in Kazachstan voor de komende 2 jaar, maar waar we tot dan nog nooit waren geweest. Na een uurtje of 5 vliegen landden we letterlijk en figuurlijk in het diepe op zo’n piepklein, regionaal vliegveld waar je met een bus naar de terminal wordt gebracht.

We wisten dat Kazachstan een voormalige Sovjetrepubliek is, dus we waren op alles voorbereid, maar tot onze verbazing stempelde Immigratie binnen een paar minuten ons visum en konden we onze koffers gaan verzamelen.

De enige bagageband op het vliegveld was veel te klein voor het aantal koffers dat uit onze Airbus A-321 kwam en binnen no-time stond de veel te kleine ruimte vol passagiers die stonden te wachten op hun bagage, die daarna samen met alle handbagage ook nog door de enige scanner moest die de terminal rijk was. Tot overmaat van ramp werd ook nog eerst de bagage op de band gedaan voor passagiers die nog in de rij stonden voor de Immigratie, dus al met al duurde het toch nog een uur voor we in de aankomsthal konden uitkijken naar ons ontvangstcomité.

Nadat we bij de receptie onze sleutel hadden opgehaald, stapten we om 10 uur ons nieuwe huis in de Riviera Park Residence binnen. Het bed zag er uitnodigend uit, maar eerst moesten de koffers worden uitgepakt, want de volgende dag moest ik mij melden voor de onvermijdelijke HSSE-briefing, inclusief toets en m’n toegangspas laten maken. Daarna nog met onze paspoorten naar de visa afdeling van NCOC, want onze aankomst moest binnen 3 dagen bij de plaatselijke politie worden gemeld en dat blijkt iedere keer te moeten als je het land uit bent geweest of binnen Kazachstan langer dan 5 dagen weg uit Atyrau.

Het wooncomplex is pas een jaar oud en gebouwd rond een speelterrein voor de kinderen. Het appartement is licht en ruim met 2 slaapkamers, 2 badkamers/toilet en verder volledig ingericht met een keuken en meubilair van de bekende Nederlandse designer ‘Leon Boulanger’.

Op maandag stond er een vrouw bij Yvonne voor de deur, die zonder een woord Engels te spreken duidelijk maakte dat ze het appartement kwam schoonmaken en het bed opmaken. Ze kwam dat voortaan iedere dag doen, waarbij ze 2x per week de handdoeken zou verwisselen en 1x per week het bed verschonen. Er is in Atyrau al niet heel veel te doen, dus Yvonne zag dat met lede ogen aan, zeker toen ook nog bleek dat bij het appartement ook nog het wassen, drogen en strijken van 30 kilo kleding per maand is inbegrepen.

We mogen hier niet zelf autorijden en NCOC heeft daarvoor in de plaats een uiterst effectief taxivervoer opgezet. Je hebt dan wel een lokaal telefoonnummer nodig om te bellen en het berichtje te kunnen ontvangen dat je auto er over 10 minuten is. Dat is hier dus een eerste levensbehoefte, anders kom je nergens. Gelukkig is hier een netwerk van vrijwilligers actief die nieuwkomers op weg helpt en de volgende dag kon Yvonne al een lokale simkaart in haar telefoon stoppen. Op de een of andere manier was haar tegoed er binnen de kortste keren doorheen en ook het extra geld wat we erbij hadden geladen was in een mum van tijd verdampt, terwijl de telefoon amper was gebruikt. Zaterdag nog maar eens wat geld opgeladen, maar ook dat saldo liep alweer rap terug. We waren dan ook vastbesloten om de volgende maandag eerst maar eens een bezoek aan het kantoor van de provider te brengen, maar dat was uiteindelijk niet nodig. Met de hulp van een van onze buren hebben we het zondag kunnen oplossen, hoewel het voor altijd onduidelijk zal blijven waardoor het saldo zo snel terugliep.

Halverwege onze eerste week kregen we ook nog een ‘leuke’ verrassing van €104. Zo’n 500 meter voor de autodealer aan wie we onze auto hebben verkocht stond een snelheidscamera. Natuurlijk was het druk onderweg en natuurlijk was Peter daardoor laat en natuurlijk zag hij die paal te laat, maar om nu in je laatste 500 meter nog een prent te krijgen, is toch wel zuur.

Yvonne heeft met 2 andere bewoners de voor expats meest bruikbare supermarkten in de stad verkend en gelijk wat boodschappen gedaan. En het bleek dat hier eigenlijk alles te koop is, maar dat het lezen van de etiketten een echte uitdaging is en Danone het enige bekende merk was dat ze kon vinden. Maar met de camerafunctie en Google Translate op de telefoon lukt het aardig om de etiketten en prijskaartjes te ontcijferen. Later vond ze nog mayonaise van Calvé, waarvan ze aanvankelijk dacht dat het een fruitgel omdat het in zo’n knijpzakje was verpakt en in de koelkast lag.

Het complex heeft een aantal faciliteiten, waaronder een gym, een winkeltje en een restaurant. Door de week is de keuken alleen open voor telefonische bestellingen, maar vrijdag verzamelen veel families er na het werk om er gezellig wat te drinken of een hapje te eten. Ook in het weekend is het restaurant open en is het een ideale plek om mensen te leren kennen, zeker nu in de winter iedereen zoveel mogelijk binnen lijkt te blijven, en wellicht helpt het om te voorkomen dat het restaurant wordt gesloten.

Afgelopen weekend hebben we samen de omgeving een beetje verkend en langs de bevroren Oeral rivier gekuierd. We zagen mensen ijsvissen en schaatsen, maar veel mensen vonden het met -9C kennelijk te koud om te wandelen. De Oeral is trouwens meer dan alleen de rivier die Atyrau doorsnijdt. Het vormt ook de grens tussen Europa en Azië en elke dag dat ik naar m’n werk ga, steek ik die grens over en het is zo dichtbij, dat ik tussen de middag thuis ga lunchen. Voorlopig gebeurt dat met bedrijfsbusjes die op vaste tijden van verschillende locaties naar de verschillende kantoren heen en weer rijden. De chauffeur wacht geen seconde en ik heb na de lunch al 3 keer de bus gemist, dus ik kan niet wachten tot onze vracht wordt afgeleverd en op m’n fiets naar het werk kan.

Ons complex staat vlak naast Victory Park, waar ter nagedachtenis aan de 2^eWereldoorlog affuiten, tanks en een heuse Antonov staan opgesteld, maar waar ook de namen van de ca 16.000 doden uit Atyrau worden herinnerd.

Tot nu toe vonden wij de kou erg meevallen en ook volgens locals is het een uiterst zachte winter. Er zijn dagen dat het overdag blijft vriezen tussen -3 en -9^C, maar tussendoor kan het ook gewoon een paar graden dooien, maar voor onze eerste week vonden wij dat helemaal niet erg.

Ondertussen proberen we met kleine aanpassingen ons huis een beetje naar ons zin te maken. Wat geschoven met de meubels, led-verlichting aangebracht onder keukenkastjes en natuurlijk de Apple-tv, onze eigen router en VPN geïnstalleerd zodat we ongestoord Nederlandse tv kunnen blijven kijken.

Vrijdag kregen we bericht dat onze luchtvracht nu ook echt de lucht in is en op dinsdag in Atyrau wordt verwacht. Geen idee hoe die vlucht wordt uitgevoerd, maar wij waren hier in 5 uur in plaats van 5 dagen. Hoe dan ook, we kijken er naar uit want er zijn een paar zaken die we echt beginnen te missen. Allereerst onze eigen koffie natuurlijk, maar vooral de kleine dingen die je normaal gesproken zo even uit een la pakt, maar waarvan je nu vaak denkt “dat zit in de vracht”, zoals een schaar of de kurkentrekker :wink:.

Vandaag kochten we een verlengsnoer en een verdeelstekker. Tor onze verbazing kwamen daar 3 personen aan te pas, voor we er mee de winkel uit konden lopen. Nadat wij de artikelen van onze keuze van het rek hadden gehaald, werden die door een verkoper uit onze handen genomen, die er vervolgens mee naar een kassa liep. Na het swipen van zijn kaart en het scannen van onze spullen, vertelde hij wat de kosten waren en liep vervolgens naar een centrale kassa. Daar leverde hij zijn kaart in en gaf onze spulletjes aan weer iemand anders. Na betaald te hebben, kregen wij onze kassabon met een levensgroot stempel en wilden we onze aankopen meenemen. Maar dát kon pas nadat de derde die had vergeleken met onze kassabon en hij bij ieder artikel zelf ook nog een stempel had geplaatst. Na dat alles waren wij er wel van overtuigd dat de lonen hier niet erg hoog kunnen liggen.