Zomer 2019

Ook in Atyrau gaat men mee in de vaart der volkeren. Overal aan de buitenranden van de stad worden nieuwe huizen en appartementen gebouwd, maar ook in de stad zelf wordt gewerkt aan vernieuwing en daarvoor worden in de oude wijken veel oude cottages, zoals ze hier genoemd worden, gesloopt. Het is overigens een wonder dat die gesloopt moeten worden en niet vanzelf al zijn ingestort, want veel meer dan een dun houten geraamte, opgevuld met stro en aangesmeerd met modder en kleine ramen met enkel glas, is het niet. Als je bedenkt dat het hier in de winter ruim -30 graden kan worden met een gevoelstemperatuur van -40, is het niet moeilijk voor te stellen, dat de oudere bewoners behoorlijk wat ontberingen hebben moeten doorstaan.

Je ziet hier overal politie surveilleren en daarbij zijn 2 verschillende groepen te onderscheiden. De een draagt het formele uniform met die enorme petten, waarvan de bovenkant de omvang heeft van een vliegdekschip. Daarin is nog de invloed herkenbaar van de voormalige Sovjetunie, want wie herinnert zich Brezjnev niet, die in het uniform van het Rode Leger de militaire parade afnam op het Rode Plein in Moskou. Die geüniformeerde politie is vooral bezig met verkeersovertredingen en het regelen van het verkeer, zelfs daar waar het met verkeerslichten wordt geregeld. Ook foutparkeren heeft hun aandacht en daar hebben ze een bijzondere en effectieve aanpak voor ontwikkeld. Ik zag een keer een agent aan een kentekenplaat prutsen en dacht toen nog dat het z’n eigen auto was waarvan de plaat was losgeraakt, maar ontdekte later dat dit bij de aanpak hoort. Ze schroeven gewoon de kentekenplaten van je auto, die je dan op het bureau kan komen ophalen. Behalve dat ongemak, hangt er ook een prijskaartje van 13000 Tenge aan en dat is hier voor de meesten een behoorlijk bedrag van omgerekend zo’n 30 Euro.

Ik had begrepen dat de gezondheidszorg hier best goed geregeld was en van een behoorlijk niveau, maar ben daar toch een beetje aan gaan twijfelen. Een tijdje terug, hadden in een paar dagen tijd 3 mensen botbreuken opgelopen. Op een prachtige donderdagavond waren we met 4 man onderweg terug van een fietsrondje op de steppe, toen de laatste man ons niet meer volgde. Die bleek een behoorlijke smak te hebben gemaakt en zijn sleutelbeen te hebben gebroken. De volgende dag werd hij naar Houston gevlogen om te worden geopereerd. Op vrijdag was een jongetje tijdens het spelen op het binnenterrein van ons complex heel ongelukkig gevallen en daarbij z’n bovenarm in een draai gebroken. Die werd de volgende dag naar Dubai gevlogen om te worden geopereerd. Op zaterdag brak een buurvrouw een van haar middenvoetsbeentjes en ook die werd de volgende dag geëvacueerd om in Nederland te worden behandeld. Je kunt hier dus maar beter niets breken of het moet een kopje zijn.

Op kantoor zitten we met 5 mensen in 1 kamer waarbij 2 bureaus tegenover elkaar waren geplaatst. Ik was er als laatste bij gekomen, dus zat met m’n rug naar de deur en als ik ergens een hekel aan heb…… Ik bleek niet de enige, want m’n lokale collega’s hadden al een paar keer tevergeefs geprobeerd om de afdeling Facilities Management zover te krijgen dat ze 2 bureaus gewoon een kwartslag draaiden en de bekabeling aanpasten, wat steevast was geweigerd op grond van veiligheidsvoorschriften. Wellicht speelde hier het Sovjetverleden ook nog een rol waarin het niet gebruikelijk was dat je de hoogste autoriteit aansprak. Ik ben niet belast met die erfenis en na 5 minuten met het hoofd van die afdeling te hebben gesproken, beloofde ze me de aanpassingen direct uit te laten voeren als ook de HSE-afdeling geen bezwaar zou hebben. Die had natuurlijk bezwaar, want de resterende ruimte zou onvoldoende zijn voor een veilige vluchtweg, maar volgens mij bleef die exact gelijk. Na weer 5 minuten praten kwamen ze de kamer opmeten en wat bleek… de kamer was een kleine meter breder dan op tekening en diezelfde middag was alles klaar.

Ook in Atyrau werd door de Nederlandse gemeenschap Koningsdag gevierd, maar dan in juni. ’s Middags werden er ouderwetse kinderspelen georganiseerd, zoals spijkerpoepen en sponsgooien. Yvonne en ik waren vrijwilliger om te helpen bij het sjoelen. Iedereen was welkom en het was leuk om te zien dat er heel veel lokale kinderen met hun ouders kwamen en die hadden echt geen idee wat ze met die houten bak en schijven moest. Met de versgebakken poffertjes hadden ze overigens minder moeite. ’s Avonds was er natuurlijk Orange Night met een goeie Nederlandse band in de tuin van hotel Atyrau en natuurlijk waren de onvermijdelijke bitterballen uit Nederland ingevlogen. Het was heerlijk weer en het had best de hele nacht kunnen duren, maar voor de omwonenden moest de band er om 11 uur mee stoppen.

Nederlanders hebben het begrip ‘burgerlijke ongehoorzaamheid’ zo’n beetje uitgevonden en hebben vaak er geen moeite mee om dat in het buitenland ook een beetje te zijn. De ‘Nederlandse brigade’ fietst ’s ochtends over de boulevard naar kantoor, maar die is ’s avonds tussen 7 en 11 voor fietsers gesloten. Ook in het weekend en daar wordt door de geüniformeerde vliegdekschepen actief op toegezien. Niet helemaal onbegrijpelijk, want er wordt heel veel gebruik van gemaakt door gezinnetjes en stelletjes, maar als fietser is het alternatief om je tussen de auto’s door te wringen en de uitlaatgassen stof er gratis bij te krijgen. Dat ging me toch te ver en ik heb inmiddels al heel vaak mijn geluk met positief gevolg beproefd inclusief een confrontatie met een agent, die na 5 minuten geen heil meer zag in een poging om me met gebarentaal te laten inzien dat ik daar echt niet mocht fietsen. Of er wel paarden mogen lopen weet ik niet. Paarden en kamelen kom ik alleen tegen als ik op de mountainbike door de steppe fiets, maar kortgeleden werden we op een uitzonderlijke hete middag verrast door een heuse kudde paarden op de boulevard. Het leek wel of ze wisten dat er langs de bomen een waterleiding loopt, die af en toe wordt open gezet om de bomen van water te voorzien, maar ze gingen er doelgericht op af en bleven daarna rustig in de schaduw staan.

Het is inmiddels hoogzomer, maar de locals kunnen het niet geloven. Er zou vanaf juni alleen een strakblauwe lucht te zien moeten zijn met temperaturen van rond de 40 graden, maar tot nu toe regent het regelmatig en de temperaturen bungelen rond de 30 graden met af en toe uitschieters naar boven en beneden. Ook de steppe is over het algemeen nog groen in plaats van dor, droog en geel. Er wordt wel overal gezwommen in de Oeral waar op sommige plekken strandjes zijn ontstaan. Op een heerlijke zomeravond gaf een band van de US Airforce een openluchtconcert met populaire nummers, die door de meeste jongeren werden meegezongen, maar ook werden gewaardeerd door enkele ouderen.

Vorig weekend zijn we verhuisd naar de andere kant van het complex. De appartementen op de 1e etage hebben allemaal een gigantisch terras en wij vonden het gebrek aan een balkonnetje en de mogelijkheid om lekker de deur open te kunnen zetten en even naar buiten te kunnen stappen toch wel een gemis. We wisten dat er op korte termijn zo'n appartement vrij zou komen en waren er gelukkig op tijd bij om te zorgen, dat we de eerste waren om daar voor in aanmerking te komen. Nu zitten we elke dag even buiten en hebben we inmiddels een vaste groep mussen en kwikstaarten die de restanten van ons brood heel erg weten te waarderen. Ik denk niet dat ze onze 'gezinsuitbreiding' ook waarderen, want we hebben gisteren een jong katje geadopteerd. Voorlopig heeft het alleen veel geslapen en heel veel gegeten, maar hij zal binnenkort ook veel op de vensterbank te vinden zijn om naar al die lekkere vogeltjes te loeren. We hebben 'm Zimbir genoemd, wat gember/ginger betekent in het Kazachs en hopen jaren plezier van elkaar te hebben. Voorlopig wist hij binnen 'no time' de kattenbak te vinden, dus dat is alvast een goed begin.